Cuestións de interese

A recollida de voluminosos e aparellos no Concello de Poio efectúase, por norma, o 2º e último xoves de cada mes. Pongase en contacto co telefono 986 85 02 25, para comunicalo onde o vai depositar

Na atmosfera pódense encontrar multitude de substancias contaminantes. Normalmente diferéncianse polo tipo de fonte, denominándose contaminantes primarios a aqueles que se emiten tal cual da fonte, e secundarios aos que se forman na propia atmosfera a partir de reaccións químicas.

De forma habitual, a concentración de contaminantes no aire exprésase en unidades como os mg/m3 ou µg/m3 ou ás veces en partes por millón (ppm).

A continuación expóñense as principais substancias contaminantes, as súas fontes e algúns dos seus efectos.

Partículas en suspensión: son as partículas sólidas ou liquidas que se encontran suspendidas no aire. Adóitase distinguir entre partículas finas (inferiores 1µm) e grosas (superiores a 1µm).

Dióxido de xofre SO2: emítese na combustión de petróleos e carbóns. Ten a característica de que en contacto co osixeno pode formar acido sulfúrico.

Óxido de nitróxeno (NOx): trátase dunha serie de compostos (oxido nítrico, dióxido de nitróxeno e oxido nitroso que proceden, fundamentalmente, dos motores de combustión de vehículos, aínda que tamén hai emisións procedentes de fontes industriais. Poden provocar chuvia activa e ademais o oxido nitroso é un poderoso gas de efecto invernadoiro.

Monóxido de carbono (CO): prodúcese pola combustión de calquera tipo. A fonte principal son os tubos de escape dos vehículos a motor. Na atmosfera oxídase co osixeno e provoca o gas de efecto invernadoiro máis importante.

Ozono (O3): o ozono, que nas zonas altas da atmosfera forma unha capa que protexe das radiacións ultravioleta, é capas máis baixas constitúe un contaminante secundario que se forma mediante reaccións químicas a partir doutros compostos en presenza da luz solar.

Compostos orgánicos: é un grupo moi diversos, fálase de dúas categorías principais: contaminantes orgánicos semivolátiles (SOC) e contaminantes orgánicos volátiles (COV).

Metais pesados: considéranse como tales o arsénico, o cadmio, o cromo, o cobre o mercurio, o níquel, chumbo, selenio, vanadio e cinc. A maior parte deles van asociados a partículas finas, procedentes da combustión do carbón e en menor medida doutros combustibles. A súa principal característica é permanecer moito tempo no ecosistema sen degradarse.

Segundo o Plan de Acción de Aforro e Eficiencia Enerxética de España (E4) todos os edificios privados dedicados a uso administrativo docente, comercial, cultural, ocio, residencial público e de transporte de persoas, deben de limitarse aos valores seguintes:

Verán: Temperatura de 26ºC ou superior e humidade relativa entre 45 e 60%.

Inverno: Temperatura de 21ºC ou inferior e humidade relativa entre 45 e 50%.

Para conseguir estes valores esíxese realizar medidas para mellorar a eficiencia enerxética na climatización, como por exemplo que os edificios e locais con acceso dende a rúa dispoñan dun sistema de peche de portas que impidan que estas permanezan abertas permanentemente evitando así perdas enerxéticas.

Na páxina web da Consellería de Medio, Territorio e Infraestruturas da Xunta de Galicia ten á súa disposición toda a información relativa ao tempo real de cada Camiño de Santiago.
Para iso deberá entrar no apartado "Predición" e dentro deste en "Camiños".

Especificamente o tempo que fai no Camiño Primitivo móstrollo no seguinte link:
http://www.meteogalicia.es/web/predicion/xacobeo/xacobeo4.action

Na parte da esquerda da pantalla poderá visualizar diferentes capas, estas son vistas ou parámetros de temperatura que ten o seu servizo para quitar ou engadir o mapa base

Estes son os colectores de aceite usado que se encontran no municipio de Poio:

http://lineaverdepoio.com/documentacion/residuos/CONTENEDORES_ACEITE_DOMESTICO.pdf

O Instituto Tecnolóxico para o Control do Medio Mariño en Galicia ten un apartado onde se poden obter datos sobre augas superficiais tomadas polas estacións océanos-meteorolóxicas situadas sobre diferentes puntos oceánicos das costas galegas. Pode visualizar os datos a través do seguinte enlace:

http://www.intecmar.org/Plataformas/Plataformas.aspx

Onde se poden ver os niveis de sal tanto no fondo oceánico como en superficie e a temperatura da auga a nivel superficial, de fondo e o aire lindante.
Tamén pode obter máis información sobre calidade da auga de Galicia, lexislación, planificación hidrolóxica, estado dos encoros, autorizacións e material referente á auga en Galicia no seguinte enlace:

http://augasdegalicia.xunta.es/es/Index.htm

É un documento normativo establecido co obxectivo de protexer as costas de Galicia. O principio básico no que se fundamenta é en administrar os usos do territorio en función dos seus recursos naturais e antrópicos, é dicir, implantar os criterios, principios e normas xerais para a ordenación urbanística da zona costeira, sobre a base de criterios de sostibilidade e durabilidade, así como as normas necesarias para garantir a conservación, protección e melloramento das zonas costeiras.

A xunta de Galicia puxo en marcha unha serie de estratexias para preservar e protexer a riqueza paisaxística da que goza o territorio. Consisten en accións destinadas á mellora, restauración ou rexeneración de paisaxes e ao fomento do uso sostible da terra.

Algúns dos instrumentos dispoñibles para levalas a cabo son de protección, planificación e xestión das paisaxes así como ferramentas de concienciación, educación e extensión paisaxe.

Para a planificación e xestión das paisaxes, elaboráronse mapas das distintas unidades paisaxísticas. O el pódense visualizar zonas delimitadas en función da topografía, o que permite distinguir claramente as diferentes áreas tales como montañas, chairas, vales e costas, o clima. Tamén se representan os diferentes usos da terra segundo os usos e graos de ocupación.

Tamén se elaboraron mapas das áreas turísticas máis importantes do territorio, interesantes dende o punto de vista socioeconómico e mesmo territorial, xa que se poden observar de forma concreta a súa ocupación.

É unha ferramenta de xestión que, mediante una sistema de lista única, especifica as substancias que poden ser residuo e cales deben ser consideradas residuos perigosos.
A lista está estructurada en 20 capítulos que se corresponden con outros tantos tipos de actividades xenéricas xeradoras de residuos. Cada capítulo, á súa vez, divídese en subcapítulos, que se corresponden con procesos xerais que poden darse na actividade. Para cada subcapítulo indícanse as substancias que poden ser residuo.

O Concello, é o encargado da recollida dos animais abandonados e do seu mantemento nun centro de recollida autorizado, respectando os prazos obrigatorios, conforme ó establecido na lexislación de referencia.
Os concellos cun baixo número de habitantes normalmente convenian o servicio de recollida cun concello veciño ou cunha sociedade protectora de animais.
Normalmente unha chamada á Policia Local pon en marcha o dispositivo de recollida e o traslado do animal a un centro de recollida autorizado e rexistrado, donde será mantido e posteriormente posto en adopción.

En xeral non, posto que os residuos de aparatos eléctricos e electrónicoss, a efectos administrativos, non teñen a consideración de residuos perigosos ata que chegan ás instalacións nas que se realizan as mostraxes e triaxes necesarias para caracterizar e clasificar os residuos. só no caso de que o produtor xere máis de 1000 toneladas ao ano destes residuos ten que inscribirse como produtor de residuos non perigosos no rexistro xeral de produtores e xestores de residuos de galicia.

Os envases considerados como residuo, que conteñen restos de substancias perigosas ou que están contaminados por elas, réxense polos mesmos criterios que calquera outro residuo para determinar se son ou non perigosos. Os pasos que se deben seguir para isto serían:

• Caracterización inicial:

o 1. Identificar a/s substancia/s que contiña o envase (ver ficha de seguridade da substancia).
o 2. Identificar os riscos (características H) asociados ás ditas substancias.
o 3. Comprobar se a perigosidade das substancias corresponde a algunha das características H3 a H8, H10 e H11. Se fose o caso, determinarase a cantidade (peso) das substancias perigosas presentes no envase en relación ó peso total deste, para o que se realizará unha mostraxe representativa de toda unha partida de residuos correspondente ó envío. Os resultados remitiranse á Secretaría Xeral de Calidade e Avaliación Ambiental, quen aprobará a mostraxe e propoñerá as accións de comprobación que estime oportunas. Se a porcentaxe das substancias perigosas é superior ós valores indicados no apartado A do anexo 2 da Orde MAM, os envases deberanse xestionar como residuo perigoso.

o 4. Se a perigosidade das substancias corresponde a calquera das outras características de perigosidade (H1, H2, H9, H12 a H14), independentemente da cantidade de tales substancias, o residuo deberase xestionar como residuo perigoso.

• Probas de conformidade:

A súa función é comprobar periodicamente, en fluxos de residuos xerados con regularidade, que se cumpren os criterios da caracterización inicial.
A proba de conformidade deberase realizar polo menos unha vez ó ano.
En calquera caso, se os envases se xestionan mediante depósito en vertedoiro, aplicaranse os criterios e procedementos de admisión de residuos en vertedoiros segundo o establecido na Decisión do Consello do 19 de decembro de 2002.